وبلاگ علمي آموزشي رسام

نالد زهجرش عاشقانه 
                  جور زمان سازد بهانه

...چگونه باور كنم كه جورزمان بهانه اي ساخت تا عاشقانه ترين صداي زمان، زير خرواري از آوار و خاك براي هميشه خاموش شود. در غياب تو كدام حنجره از «مژده بهار» مي خواند و هجرت زمستانيت را فراموش مي كند .

           .....چگونه باور بكنم سكوت زيباي تو را 

سوگند به خدا كه تو و خاطرات خوشبوي تو را تا ابد در سينه ام  حفظ مي كنم  و از ياد نمي برم وقتي كه مي خواندي :

يك نفس با ما نشستي ؛ خانه بوي گل گرفت

                                    خانه ات آباد كين ويرانه بوي گل گرفت

از پريشان گوييم ديدي پريشان حاليم

                            زلف خود را شانه كردي ؛ شانه بوي گل گرفت

از ياد نمي برم كه مثل نخلستانهاي تفتيده بم، سخي بودي و مثل «ارگ قديم» ساده و خاكي.

 بعد تو، صداي خشكيدگي نخلها را چه كسي  به قنات هاي پرآب مي رساند.
 

ديدمت در حريري ز مهتاب
                         سرد و خاموش خفته بودي
يادآمد كه در صبح ديدار
                          از غروبي چنين گفته بودي
در بهاري كه بي تو خزان شد
                           باورم شد كه دگر نيستي تو 

نوشته :كامران نرجه

اين مطلب  پس از وقوع زلزله دلخراش شهرستان بم و در شب درگذشت شادروان ايرج بسطامي درتاريخ ۷/۱۰/۱۳۸۲ در صفحه ۳ روزنامه اطلاعات درج شد .